Johan Huizinga, Homo Ludens adlı kitabında oyunun insan kültürünün ve toplumun temel bir parçası olduğunu savunuyor. Oyunu "belirli sabit zaman ve mekan sınırları içinde, özgürce kabul edilen, ancak kesinlikle bağlayıcı kurallara göre gerçekleştirilen, kendi amacı olan ve bir neşe ve gerilim duygusu, bir 'ötekilik' bilincinin eşlik ettiği gönüllü bir etkinlik veya uğraş" olarak tanımlıyor. ' ve yaşamın olağan kurallarından geçici, sınırlı bir muafiyet" (Huizinga, 1955, s. 13).
Huizinga, oyunun sadece vakit geçirmenin bir yolu olmadığını, daha ziyade insanların kendilerini ve kültürlerini ifade etmelerinin bir yolu olduğunu savunuyor. Şöyle yazıyor:"Oyun, 'ciddi değil' olarak oldukça bilinçli bir şekilde 'sıradan' hayatın dışında duran, ama aynı zamanda oyuncuyu yoğun ve bütünüyle içine alan özgür bir aktivitedir. Hiçbir maddi çıkarla bağlantılı olmayan ve hiçbir kârın elde edilemeyeceği bir aktivitedir. Kendi zaman ve mekan sınırları içinde, sabit kurallara göre ve düzenli bir biçimde ilerler, kendilerini gizlilikle çevreleme ve ortak dünyadan farklılıklarını vurgulama eğiliminde olan toplumsal gruplaşmaların oluşumunu teşvik eder. kılık değiştirme veya başka yollar" (Huizinga, 1955, s. 10).
Huizinga'nın oyunu topluluğun bir portresi olarak görmesi, oyunun insanların bir araya gelip ortak değer ve inançlarını ifade etmelerinin bir yolu olduğunu öne sürüyor. Oyun, insanların kendi kültürlerini öğrenmelerinin ve başkalarıyla sosyalleşmelerinin bir yolu olabilir. Aynı zamanda insanların hayatın sıradan kurallarından kaçıp özgürlük ve neşe duygusunu deneyimlemelerinin bir yolu da olabilir.
Sonuç olarak oyun karmaşık ve çok yönlü bir olgudur. Bir sanat biçimi, bir öğrenme biçimi, bir sosyal etkileşim biçimi ya da kendini ifade etme yolu olarak görülebilir. Huizinga'nın oyunu toplumun bir portresi olarak görmesi, oyunun sosyal ve kültürel önemini vurguluyor ve oyunun, insanların bir araya gelip ortak değer ve inançlarını ifade etmelerinin bir yolu olabileceğini öne sürüyor.