1. Programatik Müzik: Hareket, genç bir sanatçının karşılıksız aşkının, afyonun neden olduğu halüsinasyonların ve cadıların Şabat'ının hikayesini anlatan daha büyük bir programatik senfoninin parçası. Belirli sahneleri ve duyguları tasvir etmek için müziğin bu şekilde kullanılması Romantizm'in bir özelliğidir.
2. Duygu ve İfade: Bu bölümdeki müzik son derece etkileyicidir; ürkütücü ve gizemliden vahşi ve kaotik olana kadar çeşitli duyguları aktarır. Berlioz, canlı ve duygu yüklü bir ses ortamı yaratmak için zıt temalar, dinamikler, enstrümantasyon ve orkestrasyon kullanıyor.
3. Orkestra Rengi: Berlioz yenilikçi orkestrasyon teknikleriyle tanınıyordu ve 5. bölüm onun bu alandaki ustalığını sergiliyor. Belirli ton renkleri ve efektleri elde etmek için koranglais, bas klarnet ve tam-tam kullanımı gibi alışılmadık enstrüman kombinasyonları kullanıyor.
4. Ana Motiflerin Kullanımı: Berlioz, senfoni boyunca belirli karakterleri ve fikirleri temsil etmek için yinelenen temaları veya ana motifleri kullanıyor. 5. bölümde ölüm ve yargıyla ilişkilendirilen Dies Irae teması dönüştürülerek cadıların Şabat müziğine dahil edilerek bir önsezi ve huzursuzluk duygusu yaratılıyor.
5. Anlatı Yapısı: Hareket, yavaş yavaş kaos ve çılgınlığın doruğuna ulaşan sessiz, ruhani bir girişle başlayan net bir anlatı yapısını takip ediyor. Bu ilerleme ve çözüm duygusu Romantik müziğin tipik bir örneğidir.
6. Bireysel İfade: Berlioz'un 5. bölüm de dahil olmak üzere Symphonie Fantastique'i kişisel deneyimlerini, duygularını ve sanatsal vizyonunu yansıtıyor. Romantik müzik sıklıkla bestecinin iç dünyasını araştırır ve Berlioz'un çalışmaları son derece öznel ve kişisel doğasıyla tanınır.
Genel olarak, Berlioz'un Fantastique Senfonisi'nin 5. bölümü, programatik doğası, duygusal yoğunluğu, yenilikçi orkestrasyonu, ana motiflerin kullanımı, anlatı yapısı ve bireysel ifadeye odaklanmasıyla Romantik ruhun somut örneğini oluşturur.