Tarihsel olarak sakız botları madenciler tarafından altın ve elmas madenlerinde çalışırken birbirleriyle iletişim kurmanın ve eğlenmenin bir yolu olarak yapılırdı. Dans, apartheid dönemindeki zorlu çalışma koşulları ve toplumsal baskı karşısında bir direniş ve kültürel ifade biçimi olarak gelişti.
Geleneksel sakız çizme dansı herhangi bir harici müzik enstrümanına ihtiyaç duymaz. Bunun yerine, sanatçılar koordineli vuruşları, alkışları ve seslendirmeleri yoluyla ritmik eşliği kendileri yaratıyorlar. Dansçıların giydiği sakız botları (ağır lastik çizmeler), dansa vurmalı bir unsur katıyor ve dansın farklı sesine katkıda bulunuyor.
Gumboot dansı tipik olarak, bir dansçının veya baş vokalistin ritmik bir kalıp veya şarkıyı başlattığı ve diğerlerinin uyum içinde veya ifadeyi tekrarlayarak yanıt verdiği çağrı ve yanıt vokallerini içerir. Çağrı ve yanıt yapısı dansçılar arasında dinamik bir etkileşim yaratarak birliği ve kolektif ifadeyi teşvik ediyor.
Lastik çizmelerdeki ritmik ayak sesleri ve el çırpmalar hem eşlik hem de iletişim aracı olarak hizmet ediyor. Dansçılar hareketleri ve seslendirmeleri aracılığıyla mesajlar iletir, hikayeler anlatır ve yaşadıkları deneyimler hakkında yorum yapar. Dans genellikle karmaşık senkoplu ritimler, tempo değişiklikleri ve enerji patlamaları içerir ve dansçıların becerilerini, koordinasyonunu ve müzikalitesini sergiler.
Son yıllarda sakız botları gelişti ve hip-hop, breakdance ve modern dans gibi çağdaş müzik ve dans tarzlarının unsurlarını birleştirdi. Guboot'ların bazı versiyonları önceden kaydedilmiş müzik veya canlı enstrümantal eşlik içerse de, dansın özü geleneksel biçimine dayanmaktadır.
Genel olarak, gumboot dansı, eşliğini bizzat dansçılardan alan oldukça vurmalı ve ritmik bir performans sanatı biçimidir. Bu, harici müzik enstrümanlarına olan ihtiyacı aşan, gücünü ve ruhunu sanatçıların kolektif enerjisinden alan bir topluluk, dayanıklılık ve kültürel gurur kutlamasıdır.