Bir yandan, Shakespeare'in yazıları yüksek düzeyde bir hırs ve ustalık sergiliyor, bu da onun çalışmaları için tanınma ve övgü arzulamış olabileceğini düşündürüyor. Oyunlarını oluştururken büyük özen gösterdi, çoğu kez defalarca revize etti ve insan doğası ve güç dinamikleri konusunda derin bir anlayışa sahipti. Ek olarak Shakespeare, tiyatronun derin mesajlar iletme ve izleyicileri etkileme aracı olarak potansiyelinin farkındaydı; bu da onun çalışmalarıyla geniş bir izleyici kitlesine ulaşmak isteyebileceğini öne sürüyordu.
Öte yandan Shakespeare'in çağdaşları onun eserlerini her zaman umduğu ölçüde takdir etmediler. Yaşamı boyunca edebi bir şahsiyetten çok, öncelikle popüler sahnede bir aktör ve oyun yazarı olarak tanındı. Eserleri ancak ölümünden sonra kanonlaştırılmaya ve büyük edebiyat olarak kabul edilmeye başlandı.
Üstelik Shakespeare yaşamı boyunca oyunlarının yayımlanmasını istemedi ve bazı eserleri ölümünden sonra ya da izni olmadan yayımlandı. Bu onun itibarını koruma veya uzun vadeli şöhretini sağlama konusunda aşırı kaygılı olmadığını gösterebilir.
Genel olarak, Shakespeare'in bir dereceye kadar şöhret ve tanınma arzusu olması mümkündür, ancak motivasyonları muhtemelen karmaşık ve çok yönlüydü. Şöhreti elde etme yeteneğine ve hırsına kesinlikle sahip olsa da, geçimini sağlamak, izleyicilerini memnun etmek veya yaratıcılığını ifade etmek gibi, yalnızca şöhret arayışından önce gelen başka önceliklere de sahip olabilir.