1. Yasal Kısıtlamalar: Lord Mayor ve Aldermen tarafından yönetilen Londra Şehri, oyunlar da dahil olmak üzere halka açık gösteriler konusunda katı düzenlemelere ve kısıtlamalara sahipti. Yetkililer genellikle tiyatroları ahlaksızlık ve ahlaksızlık yuvası olarak gördüler ve onları şehir sınırları içinde kontrol etmeye veya yasaklamaya çalıştılar.
2. Alan ve Erişilebilirlik: Londra dışındaki tiyatrolar daha fazla alana sahipti ve daha geniş bir izleyici kitlesi için daha erişilebilirdi. Şehir yoğun nüfuslu ve kalabalıktı, bu da büyük tiyatro gösterileri için uygun yer bulmayı zorlaştırıyordu. Banliyölerde veya yakın bölgelerde tiyatrolar inşa etmek, sahneler, oturma yerleri ve diğer tesisler için daha fazla alana olanak sağladı.
3. Sosyal ve Ahlaki Kaygılar: Şehir yetkilileri ve bazı dini gruplar, tiyatrolar ve tiyatroların toplum üzerindeki ahlaki etkileri hakkında olumsuz görüşlere sahipti. Oyunların genel ahlakı bozabileceğine, yıkıcı fikirleri yayabileceğine ve asi davranışları teşvik edebileceğine inanıyorlardı. Tiyatroların şehir sınırları dışında inşa edilmesiyle bu endişeler azaltılabilir.
4. Lisanslama ve Patronaj: Londra dışındaki tiyatrolar genellikle soyluların, aristokratların ve çevrede yaşayan güçlü kişilerin himayesi ve lisansları altında faaliyet gösteriyordu. Bu patronlar mali destek ve koruma sağlayarak tiyatroların şehir yetkililerinin daha az müdahalesiyle çalışmasına olanak sağladı.
5. Sanatsal Özgürlük: Londra dışındaki tiyatrolar daha fazla sanatsal özgürlüğe sahipti ve şehir yetkililerinin sansürüne daha az maruz kalıyordu. Bu, oyun yazarlarının ve tiyatro topluluklarının zulüm veya yasal yansıma korkusu olmadan yeni fikirleri, temaları ve tarzları denemelerine olanak tanıdı.
Bu dönemde Londra dışında inşa edilen bazı önemli tiyatrolar arasında tamamı Shoreditch ve Bankside banliyölerinde bulunan The Theatre, The Perde ve The Globe vardı. Bu tiyatrolar dramatik performansın önemli merkezleri haline geldi ve İngiliz Rönesans dramasının gelişiminde çok önemli bir rol oynadı.