- Antigone'un Creon'un emirlerine karşı gelmesi: Kreon, Polyneikes'i gömen herkesin ölümle cezalandırılacağını açıkça ilan ettiğinde Antigone, sonuçlarının farkında olmasına rağmen meydan okurcasına kardeşini gömeceğini iddia eder. İfadesi sadece bir meydan okuma eylemi değil, aynı zamanda bir tür sözlü ironidir, çünkü gerçekte yapmak istediği şeyin tam tersini ifade eden kelimeler kullanır.
- Creon'un kendine güveni: Creon başlangıçta kendine güvenen ve güçlü bir hükümdar olarak tasvir ediliyor. Yasalarının adil olduğuna ve durumun tamamen kendi kontrolünde olduğuna inanıyor. Ancak oyun ilerledikçe olaylar kontrolden çıkmaya başlar ve Creon'un kendine olan güveni yavaş yavaş erozyona uğrar. Kendisinin haklı, Antigone'nin ise haksız olduğuna dair sürekli ısrarı, eylemleri sonunda kendi çöküşüne yol açtığında ironik hale gelir.
- Teiresias'ın kehaneti: Kör peygamber Teiresias, Creon'u ziyaret eder ve onu, yaptıklarının tanrıları kızdırdığı konusunda uyarır. Rotasını değiştirmezse Creon'un ciddi sonuçlarla karşılaşacağını tahmin ediyor. Creon başlangıçta Teiresias'ın kehanetini saçma olarak nitelendirerek reddeder, ancak oyundaki olaylar peygamberin sözlerini doğrulayarak Creon'un şüpheciliğini ironik hale getirir.
- Creon'un nihai farkındalığı: Oyunun kapanış sahnelerinde Creon nihayet eylemlerinin sonuçlarının farkına varır. Oğlu Haemon ve karısı Eurydice'nin ölümlerinin yasını tutarken, "Ah, ben bir aptaldım, bilgeliğin ne olduğunu bu kadar geç öğrenen bir aptaldım!" Creon oyun boyunca kararlarını inatla savunduktan sonra kendi aptallığını kabul etmek zorunda kaldığından, bu kişisel farkındalık anı bir tür sözlü ironidir.
Genel olarak, "Antigone"da sözlü ironinin kullanılması karakterlere ve olay örgüsüne derinlik ve karmaşıklık katıyor, sözleriyle gerçek niyetleri arasındaki zıtlığı vurguluyor ve insan gururunun ve inatçılığının trajik sonuçlarının altını çiziyor.