1. Rahip Laurence'ın Amaçlanan Bağışlaması :Rahip Laurence, Romeo ve Juliet'in aileleri Montague'ler ve Capulet'ler arasındaki bağışlanmayı kolaylaştırmaya çalışır. Ancak ironi, aileler arasındaki kan davasının derinlere kök salmış olması ve trajik sonuçlara yol açması nedeniyle uzlaşma girişimlerinin sonuçta boşuna olması gerçeğinde yatmaktadır.
2. Romeo'nun Juliet'in kuzeni Tybalt'a yönelik af talebi :Bir öfke anında Tybalt'ı öldürdükten sonra Romeo, Juliet'ten af diliyor. Buradaki ironi, Romeo'nun Juliet'ten gerçekten af dilemesine rağmen ailelerinin kavgasını yoğunlaştıran ve uzlaşmayı neredeyse imkansız hale getiren eylemi gerçekleştirmesinden kaynaklanıyor.
3. Prens Escalus'un Bağışlanma Çağrısı :Verona'nın hükümdarı Prens Escalus, her iki aileyi de birbirlerini affetmeye ve barış bulmaya çağırarak şiddetli çatışmaya son vermeye çalışır. İşin ironik yanı, otoritesine ve çözüm arzusuna rağmen, bağışlama çağrısının dikkate alınmaması, kan davasının devam etmesine ve trajik sona yol açmasıdır.
4. Vahim Yanlış İletişim ve Bağışlama :Romeo ve Rahip Laurence arasında Juliet'in sözde ölümüyle ilgili yaşanan yanlış iletişim, Romeo'nun Juliet'in gerçekten öldüğüne inanmasına ve kendi canına kıymasına neden olur. Kaderin trajik bir cilvesi olarak Juliet, Romeo ölürken uyanır ve onun yaptıklarını öğrenir. Buradaki ironi, Juliet'in Romeo'yu affetmesinin onun zamansız ölümü nedeniyle boşa çıkmasıdır.
Oyundaki bu ironik bağışlama örnekleri, karakterlerin uzlaşma girişimlerini ve sonuçta gerçek bağışlama ve çözümün gerçekleşmesini engelleyen genel kader temasını vurguluyor. İroni, karakterlerin eylemlerinin karmaşıklığını ve devam eden çatışmalarının yol açtığı hasarı onarma çabalarının boşuna olduğunu vurgulayarak trajediye derinlik katıyor.