Bu şiirde şair, kendisine şiir armağan ettiği ve dünyanın güzelliklerini deneyimlemesine izin verdiği için ilahi olana şükranlarını ifade eder. Kendisine bir "şarkı dokunuşu" bahşedildiğini ve karanlığın ortasında "ışığı görebildiğini" söylüyor.
Gördüğü ve deneyimlediği doğal güzellikleri anlatıyor ve bu deneyimlerin kendisini merak ve hayranlıkla doldurduğunu söylüyor. Dünyayı "incilerle dolu bir odaya" benzetiyor ve bu odaya "ellerimi daldırabildiğini" ve "incileri şarkıya dizebildiğini" söylüyor.
Şair ayrıca başkalarından gördüğü sevgi ve nezakete karşı minnettarlığını da ifade eder. Kendisinin "sevgiyle çevrelendiğini" ve başkalarının "yardımıyla" "yükseldiğini" söylüyor. Bu sevgiye ve nezakete "lâyık olmadığını" söylüyor ama yine de buna minnettar.
Şiir, şairin büyümeye ve öğrenmeye devam edebileceğini ve şiirini başkalarına neşe getirmek için kullanabileceğini umduğunu ifade etmesiyle sona erer. Başkaları için "ışık kaynağı" olmak ve karanlıkta "yollarını bulmalarına yardımcı olmak" istediğini söylüyor.