Şair, ilk kıtada namazın önemini bilmesine rağmen çoğu zaman ihmal ettiğini itiraf ediyor. İnsani zayıflıklarını itiraf ediyor ve günlük yaşamın "karmaşası" yüzünden dikkatinin dağıldığını ve meşgul olduğunu itiraf ediyor. Ancak şair, duanın bir güç, huzur ve hidayet kaynağı olduğunun bilincindedir ve ilahi olanla daha derin bir bağın özlemini çeker.
İkinci kıtada şair, duanın sadece iyilik istemek ya da dua etmekten ibaret olmadığını kabul ediyor. Bunun yerine, kişinin hayatında ilahi olanın varlığını kabul etmesi ve daha yüksek bir güce şükran ve teslimiyetini ifade etmesiyle ilgilidir. Şair, duanın gizemini ve insanı fiziksel dünyanın ötesindeki bir aleme nasıl götürebileceğini düşünüyor.
Üçüncü kıta duanın dönüştürücü gücünü vurguluyor. Şair, ilahi olanla derin bir bağ hissettiği, huzur ve tatmin duygusu yaşadığı anlar yaşar. Bu anlarda duanın tek yönlü bir iletişim değil, bireyin sadece konuşmakla kalmayıp ilahi olanı dinlediği iki yönlü bir diyalog olduğunun farkına varır.
Son kıtada şair, duanın ömür boyu süren bir yolculuk olduğunu kabul ediyor ve ilahi olanla daha derin bir bağlantı aramaya devam etme arzusunu ifade ediyor. O, duayı sınırlamaları aşmanın ve daha yüksek düzeyde bir manevi anlayışa erişmenin bir yolu olarak görüyor. Şiir, şairin ilahi olana yolunu yönlendirmesi ve aydınlatması için yalvardığı, onu bir iç huzur ve aydınlanma durumuna yönlendirdiği güçlü bir dua ile sona erer.
Genel olarak, M. Athar Tahir'in "Dua"sı, duanın dönüştürücü gücünü ve birey ile ilahi olan arasındaki derin bağlantıyı araştıran son derece kişisel ve ruhsal bir şiirdir.