Ben Amelia'ydım; kitaplara meraklı ve sık sık yıldızların arasında dolaşan bir zihne sahip bir Ravenclaw'dım. Bir sonbahar akşamı, güneş Hogwarts'ın arazisine sıcak bir ışıltı saçarken, hayatım beklenmedik bir değişime uğradı. Meraklı gözlerden uzak, ağaçların sırlar fısıldadığı ve güllerin canlı tonlarda açtığı gizli bir bahçeye rastladım.
Orada, doğanın sakin güzelliğinin ortasında onunla karşılaştım; muzip bir gülümsemeye ve zekayla dans eden gözlere sahip bir Slytherin olan Sebastian. Onun varlığı hayatımın sayfalarını karıştıran hafif bir esinti gibiydi. Saatlerce konuştuk, kahkahalarımız hışırdayan yapraklara ve cırcır böceği şarkılarına karıştı.
Günler haftalara dönüşürken Sebastian ve ben kendimizi ayrılmaz bulduk. Sabahları göl kenarında, kalenin parıldayan yansımalarından büyülenerek, akşamları ise kütüphanede, bize aşkı ve macerayı öğreten kitaplarla meşgul olarak geçirdik. Bilgiye ve keşfetmeye olan ortak sevgimiz, evlerimizin sınırlarını aşan bir bağın kıvılcımını ateşledi.
Hogwarts'ın önümüze çıkardığı zorluklara rağmen Sebastian sarsılmaz bir kaya gibi ayakta kaldı. Karanlık güçler okulun güvenliğini tehdit ettiğinde onlarla birlikte yüzleştik, dünyamızı tüketmeye çalışan gölgelere karşı asalarımız birleşti. Cesareti beni cesaretlendirdi ve bana olan sarsılmaz inancı, asla mümkün olduğunu düşünmediğim yüksekliklere ulaşmam için bana ilham verdi.
Hogwarts'ta geçen yıllar sona ererken aşkımız daha da güçlendi. Noel Balosunda ellerimiz birbirine dolanmış halde dans ettik, sanki kalplerimiz büyük salonda yayılan melodilermiş gibi. Yıldızlı gece gökyüzünün altında, şato kulelerinin sessiz tanıklarımız olduğu Sebastian, büyülü bir rezonansla yankılanan kelimeyi fısıldadı:''Kalbimin yoldaşı olarak sonsuza kadar yanımda yürüyecek misin?''
Gözlerimde yaşlarla kaderimizi belirleyen yürekten 'Evet'i söyledim. Ve böylece, bir zamanlar birbirlerini Hogwarts'ın büyülü saklanma yerlerinde bulan yabancılar olan Amelia ve Sebastian, hayat yolculuğunu el ele kat etmeye mahkum olan benzer ruhlara dönüştüler.